Poniższa notka biograficzna została przygotowana przez redkację Polskiego Portalu Biograficznego.

Fleszar Albin Jan, pseud. Satyr (1888-1916), oficer Legionów Polskich, działacz Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Urodził się 1 marca w podkarpackiej wsi Kąkolówka  jako syn nauczyciela szkoły ludowej Władysława i  Zofii z domu Kosiba, córki wójta Korczyna.  W czasie nauki w szkole średniej w Rzeszowie mając 17 lat zachorował ciężko na gruźlicę.  Rodzice wysłali go dla podratowania zdrowia do Zakopanego. Mógł tam rozwijać swoje pasje, takie jak: badanie geologiczne,  malarstwo, czy poezja. Po wyzdrowieniu przeniósł się do Przemyśla, gdzie w 1908 roku ukończył gimnazjum. Po maturze rozpoczął studia na Uniwersytecie Lwowskim na kierunku geologia. Od 1912 roku publikował w czasopiśmie „Kosmos”. W 1912 roku przeniósł się z Instytutu Geologicznego do Instytutu Geograficznego, gdzie prowadził badania nad budową Karpat. W rok później udał się na wyprawę naukową w Doły Sanockie. Współpracował z prof. Eugeniuszem Romerem i był członkiem Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności.

Był mocno zaangażowany w działalność w Związku Walki Czynnej. Skończył tam kurs oficerski, otrzymując  od Józefa Piłsudskiego znak oficerski „Parasol”.  Rozbudowywał na Podkarpaciu struktury Związku Strzeleckiego i zakładał drużyny strzeleckie.  Po wybuchu wojny zaangażował się w działalność legionową i przeszedł cały szlak bitewny.  Został dowódcą 2 batalionu I Brygady Legionów Polskich, a potem 6 batalionu. Na początku 1915 roku  został kapitanem, a w maju 1916 majorem.  W połowie 1916 roku został powołany na dowódcę 7 pułku piechoty Legionów. Po dymisji Piłsudskiego wpadł w depresję, obawiając się że dwuletnia walka Legionów poszła na marne. 3 listopada popełnił samobójstwo w Słonimie.  Trzy dni później został pochowany uroczyście na tamtejszym cmentarzu. Później jego zwłoki ekshumowano i przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.